Πόσες χιλιάδες, αμέτρητες λέξεις, ανούσιες, άσκοπες, τόσο φτωχές.
Πως να αποδώσουν το συναίσθημα, το καρδιοχτύπι, εκείνο το σφίξιμο το οικείο όταν χάνεται μια ανάσα καθώς κλειδώνεται βαθιά μέσα να πονά.
Όταν τα πέταλα πέφτουν πόσο εύκολα πετάμε όλη τη γλάστρα χωρίς να ελέγξουμε τις ρίζες, ότι δεν αποδίδει δεν αξίζει να ζει.
Κυριαρχία κι υποταγή αναλώσιμες, σαν προφυλακτικά που άπαξ και τελείωσε η πράξη ανήκουν στο κάδο απορριμάτων.
Τόσα μεγάλα λόγια για να κρύβονται μικροί άνθρωποι, μη τυχόν και αποκαλυφθεί η αλήθεια.
Κι όμως όπως λένε τα σκουπίδια του ενός είναι ο θησαυρός κάποιου άλλου.
Να ονειρεύεστε λοιπόν θησαυροί, κάντε μεγάλα όλα, την ελπίδα, τη φαντασία, τη λαχτάρα, την επιθυμία.
Θα ακουστεί το τραγούδι και θα σας ζητηθεί ξανά και ξανά να ξεδιψάσετε το πόθο που εσείς γεννάτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου